Η ιδεολογική και πολιτική χρήση της εκπαίδευσης ως εργαλείου προπαγάνδας από το απριλιανό καθεστώς έθετε πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις για τη σχολική ιστορία: τη νομιμοποίηση της δικτατορίας και των επιλογών της μέσω της ένταξης της 21ης Απριλίου στις ένδοξες στιγμές του έθνους, της ενσωμάτωσης της ιδεολογίας του αντιολοκληρωτισμού, της αποθέωσης του αντικομμουνιστικού φρονηματισμού και της έμφασης της διαχρονικής εθνικής συμβολής του στρατού.

Το εγχειρίδιο του Σακκαδάκη παίρνοντας τη σκυτάλη από τα αντίστοιχα του 1956, με τα οποία έχει αρκετά κοινά σημεία, για να επιτύχει τους παραπάνω στόχους επεκτείνει την ιστορική αφήγηση μέχρι το πρώτο έτος της χούντας, αναδιατυπώνει την αφήγηση του μεσοπολέμου, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου με το σχήμα του αντι-ολοκληρωτισμού και νοηματοδοτεί τα σημαντικότερα γεγονότα της νεοελληνικής ιστορίας με κριτήριο την ανοιχτή και απροκάλυπτη εξύμνηση του δικτατορικού καθεστώτος και των πολιτικών του επιλογών. Έτσι, το περιεχόμενό του εγχειριδίου ξεπερνάει κάθε όριο ιδεολογικού και πολιτικού φρονηματισμού καθώς η ιστορική αφήγηση ξεκινάει με την άλωση της Κωνσταντινούπολης και καταλήγει στο «δημοψήφισμα» του 1968 και τον απολογισμό των δυο πρώτων χρόνων της δικτατορίας. Ως αναπόφευκτο και επιβεβλημένο εμφανίζεται το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, απέναντι στον «κομματικό φανατισμό» και τον κίνδυνο του κομμουνισμού. Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου χαρακτηρίζεται «κοινωνική επανάστασις», ενώ στον απολογισμό της διετίας του καθεστώτος γίνεται μνεία στις «οικονομικές επιτυχίες», στο πρώτο «δημοψήφισμα» για το Σύνταγμα και στη «νέα πραγματική δημοκρατία» που οικοδομείται στη χώρα.